۱. رنه دکارت (René Descartes)

دکارت، که یکی از بنیان‌گذاران فلسفه مدرن است، به طور مستقیم به تحلیل زمان نپرداخت، اما نظریات او درباره‌ی مکان و حرکت تأثیر زیادی بر مفهوم زمان داشت. او به ویژگی‌های مکان و فضای اقلیدسی توجه داشت و این مفاهیم را به عنوان بستر تغییر و حرکت در نظر می‌گرفت. از دیدگاه او، زمان به عنوان اندازه‌گیری حرکت و تغییر در فضای سه‌بعدی درک می‌شود.

۲. آیزاک نیوتن (Isaac Newton)

نیوتن، با نظریه‌های خود در مکانیک کلاسیک، به مفهوم زمان به صورت مستقل و مطلق پرداخته است. او زمان را به عنوان یک مقیاس مطلق و یکسان برای همه اشیاء و رویدادها معرفی کرد. در نظریه‌ی نیوتن، زمان مستقل از تغییرات و حرکات دنیای محسوس وجود دارد و به عنوان یک بستر مطلق برای وقوع رویدادها در نظر گرفته می‌شود.

۳. گوتفرید ویلهلم لایب‌نیتس (Gottfried Wilhelm Leibniz)

لایب‌نیتس، در تضاد با نیوتن، به مفهوم زمان به عنوان یک پدیده نسبی و وابسته به تغییرات توجه کرد. او زمان را به عنوان یک مفهوم نسبی می‌دانست که تنها از طریق تعامل و تغییرات اشیاء قابل درک است. لایب‌نیتس معتقد بود که زمان بدون وجود تغییرات و حرکات نمی‌تواند وجود داشته باشد و به همین دلیل به آن به عنوان یک ساختار انتزاعی وابسته به تجربه‌های حسی نگاه می‌کند.

۴. ایمانوئل کانت (Immanuel Kant)

کانت در «نقد عقل محض» (Critique of Pure Reason) به تحلیل زمان از دیدگاه ساختاری پرداخته است. او زمان را به عنوان یکی از قالب‌های ذهنی که برای سازمان‌دهی تجربیات حسی استفاده می‌شود، معرفی کرد. از نظر کانت، زمان (و مکان) به صورت ذاتی در ذهن انسان وجود دارد و به عنوان پیش‌فرض‌هایی بنیادی برای فهم و ترتیب‌دهی به تجربیات ما عمل می‌کند. بنابراین، زمان به طور مستقل از تجربیات حسی وجود ندارد بلکه ساختاری است که ذهن برای درک و سازمان‌دهی واقعیت‌ها به کار می‌برد.

۵. مارتین هایدگر (Martin Heidegger)

هایدگر در اثر خود «وجود و زمان» (Being and Time) زمان را به عنوان یک مفهوم بنیادی در تحلیل وجود انسانی بررسی کرد. او به بررسی تجربه‌ی انسانی از زمان و چگونگی ارتباط آن با وجود و هستی پرداخت. هایدگر به «زمانی بودن» (Being-towards-time) و تأثیر آن بر تجربه‌ی فردی و وجود انسانی تأکید کرد. از دیدگاه او، زمان در ارتباط نزدیک با تجربه‌های فردی و نگرش به آینده، گذشته و حال است.

۶. پیر دو مان (Henri Bergson)

برگسون نظریه‌ی «زمان درونی» (Duration) را مطرح کرد که به تأکید بر تجربه‌ی زنده و پویای زمان در مقابل زمان مکانیکی و اندازه‌گیری‌شده پرداخت. او معتقد بود که زمان واقعی باید از طریق تجربه‌های عمیق و درونی درک شود و نمی‌توان آن را تنها به وسیله‌ی ابزارهای علمی و ریاضیاتی اندازه‌گیری کرد. به نظر برگسون، زمان زنده و واقعی، به عنوان یک جریان مداوم و سیال در تجربه‌ی انسانی، باید در نظر گرفته شود.

۷. تئوری نسبیت و زمان (Einstein)

اگرچه این تئوری به طور مستقیم از فلسفه نوین نیست، نظریه‌های آلبرت انیشتین در مورد نسبیت خاص و عمومی به طور عمده‌ای بر درک زمان تأثیر گذاشت. نظریه‌ی نسبیت نشان داد که زمان نمی‌تواند مستقل از سرعت و گرانش در نظر گرفته شود و به عنوان یک بعد از فضای-زمان در نظر گرفته می‌شود که تحت تأثیر سرعت و گرانش قرار دارد. این تحولات علمی تأثیر عمیقی بر فلسفه زمان و درک آن در فلسفه معاصر داشته است.

۸. فلسفه‌ی پست‌مدرن

در فلسفه پست‌مدرن، نظیر آثار ژاک دریدا و ژان-فرانسوا لیوتار، زمان به عنوان یک مفهوم نسبی و ساختاریافته بررسی می‌شود که تحت تأثیر زبان، معنا و هویت قرار دارد. در این نگاه، زمان به عنوان یک ساختار اجتماعی و فرهنگی مورد بررسی قرار می‌گیرد و به انتقاد از مفاهیم سنتی زمان می‌پردازد.